quinta-feira, 2 de novembro de 2006

Pablo Neruda

PANTHEOS

OH PEDAZO, pedazo de miseria, en qué vida
tienes tus manos albas y tu cabeza triste?
...Y tanto andar, y tanto llorar las cosas idas
sin saber que qué dolores fueron los que tuviste.
Sin saber qué pan blanco te nutrió, ni qué duna
te envolvió con su arena, te fundió en su calor,
sin saber si eres carne, si eres sol, si eres luna,
sin saber si sufriste nuestro mismo dolor.
Si estás en este árbol o si lloras conmigo,
qué es lo que quieres, pedazo de miseria y amigo
de la cansada carne que no quiere perderte?
Si quieres no nos digas de qué racimo somos,
no nos digas el cuándo, no nos digas el cómo,
pero dinos adónde nos llevará la muerte...


PANTHEOS

OH PEDAÇO, pedaço de miséria a vida,
onde estão tuas mãos alvas e a cabeça triste?
... E tanto andar, e tanto chorar coisas idas
sem saber como foram as dores que tiveste.
Sem saber que pão branco te nutriu, que duna
te envolveu na areia e te fundiu no seu calor,
sem saber se eras carne ou sol, se lua ou tuna,
sem saber se sofreste a nossa mesma dor.
Se estás nessa mesma árvore e choras comigo,
o que queres, pedaço mísero e amigo,
dessa cansada carne que te quer consorte?
Se quiseres não nos digas que ramos somos,
não nos digas o quando, nem nos digas como,
mas nos digas para onde nos levará a morte...

PABLO NERUDA